Zamanla farkettim ki; gün geliyor, her şey unutuluyordu…
Heyecanlar, sevinçler, çoşkular, hüzünler…
Oysa, gerçek olan tek şey bunlardı, duygulardı!
Saklanmaları şarttı.

Önce yazmayı denedim,
Yazarsam, unutmam dedim.
Bir süre sonra bu da yetmez oldu, eksik olan bişey vardı.
Derken “dondurmaya” karar verdim! Ancak böyle sonsuz olacaklardı!
Ve “fotoğraflarken yazma” hikayem, böylece başladı…